„W ciągu 60 lat działalności artystycznej Magdalena Abakanowicz zajmowała się różnymi dziedzinami sztuki, przekraczając granice i łącząc rozmaite media. Oprócz tkanin i abakanów powstały rysunki, rzeźby, instalacje przestrzenne, projekty architektoniczne, rzeźby w przestrzeni publicznej.
Na wystawie orońskiej najbardziej znanym abakanom towarzyszą rzeźby wykonane z jutowego płótna utwardzanego żywicą. Wystawa, zorganizowana dwa lata po przedwczesnej śmierci Abakanowicz (2017), jest przekrojowym przypomnieniem jej sztuki. Nadszedł czas badań i rekapitulacji. Jak dziś pokazywać twórczość wielkiej artystki i jej dziedzictwo, czy można powiedzieć coś nowego o jej życiu i sztuce, która powinna zająć należne jej miejsce w panteonie wielkich polskich mistrzów?”
„Magdalena Abakanowicz była jedną z najbardziej znanych w świecie polskich artystek (1930–2017). Zajmowała się tkaniną i rzeźbą, które w jej ujęciu znacznie przekraczały konwencjonalne ramy dyscypliny. Zasłynęła tzw. „abakanami” oraz figuratywnymi kompozycjami przestrzennymi, które powstawały głównie z tkanin, juty, ale także z drewna, kamienia czy brązu. Wprowadziła techniki tkackie do galerii sztuki nowoczesnej.”
Znałam wcześniej abakany, ale serie monumentalnych rzeźb z brązu z cyklu Głowy, czy Mutanty były dla mnie odkryciem.
„Formy, które określam również jako głowy, odnoszą się do moich obaw, że przekraczając szybkość swojego biologicznego rytmu, człowiek traci zdolność medytacji. Odczuwam lęk wobec cierpień spowodowanych sztucznym środowiskiem i nieustannym napięciem nerwów.” M. Abakanowicz
